ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΥΡΩΝΑ
Διεύθυνση: Νεαπόλεως 25, e-mail :arpa_vyrona@yahoo.gr, ιστοσελίδα: http://aristeriparemvasivyrona
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ “ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ” ΑΝΑΔΑΣΩΣΕΙΣ
-“ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ” ΑΝΑΔΑΣΩΣΕΙΣ
-“ΕΤΑΙΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ” <ΠΡΑΣΙΝΩΝ> ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ
- ΧΟΡΗΓΙΕΣ – <ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ> ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ
-ΕΧΟΥΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΑ ΔΑΣΗ ?
-ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ ?
-ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ?
Εδώ και αρκετό καιρό μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι αλλά και μεσαίου μεγέθους εταιρείες (πχ ΣΚΑΪ, ΤΙΤΑΝ, ΕΛ.ΠΕ, ΦΟΥΡΛΗΣ, κλπ) ασχολούνται με τις αναδασώσεις σε δημόσιες δασικές εκτάσεις είτε οργανώνοντας μεγάλης έκτασης (από πλευράς κόσμου) εθελοντικές αναδασώσεις, είτε μέσα από στοχευμένες χορηγίες προς τα Δασαρχεία, τη Δ/νση Αναδασώσεων ή τους Φορείς Διαχείρισης , είτε εκτελώντας οι ίδιες (με δικά τους μέσα) αναδασωτικές εργασίες σε καμένες εκτάσεις μέσω της “υιοθεσίας” αυτών.
ΓΙΑΤΙ ασχολούνται με τις αναδασώσεις ;
1. Σίγουρα αξιοποιούν την υπαρκτή οικολογική ευαισθησία των χιλιάδων εθελοντών και την υπαρκτή κοινωνική ανάγκη για προστασία του δασικού περιβάλλοντος και αποκατάσταση των μεγάλων περιβαλλοντικών καταστροφών των τελευταίων χρόνων (Ηλεία, Πάρνηθα, Βόρεια Αττική και πολλά άλλα μέρη σε όλη την Ελλάδα).
2. Σίγουρα όμως οι εταιρείες δεν έγιναν ξαφνικά “πράσινες” λόγω οικολογικής ή κοινωνικής ευαισθησίας , αλλά γιατί :
- (σήμερα) αποκομίζουν άμεσα κέρδη μέσω της διαφήμισης των “πράσινων” δράσεών τους, αλλά και μέσω της ένταξής τους σε χρηματοδοτούμενα προγράμματα πράσινων επενδύσεων.
- (μεσοπρόθεσμα) εξασφαλίζουν “πράσινα πιστοποιητικά” ως διαβατήρια εισόδου τους στις νέες αγορές και ως εμπειρία-πιστοποίηση ποιότητας για την επικράτησή τους στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον της πράσινης επιχειρηματικότητας.
- (μακροπρόθεσμα) βοηθούν το κράτος και συνολικά το κεφάλαιο να εξασφαλίσει ένα κατάλληλο πράσινο περιβάλλον τόσο μεταφορικά ως “νέα γη” όσο και κυριολεκτικά, για την προσέλκυση των επιχειρηματιών και των επενδύσεων όπου και όσο θεωρούν αυτοί ότι χρειάζεται ( στις μητροπολιτικές περιαστικές περιοχές ή κατά μήκος των μεγάλων οδικών αξόνων). Ακόμη, διασφαλίζουν τις ίδιες τους τις επενδύσεις από πιθανές περιβαλλοντικές καταστροφές (π.χ. μεγάλοι οδοί ή βιομηχανικά κτήρια ή οικισμοί στα κατάντι δασικών εκτάσεων με μεγάλη κλίση).
Επιπλέον, οι αναδασώσεις είναι για τις εταιρείες η αφορμή για να αρχίσουν σταδιακά να έχουν λόγο πάνω σε ένα δυνητικά μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται ΔΑΣΗ και ΔΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ (το 70 % της έκτασης της Ελλάδας) με πολλές αξιοποιήσιμες παραμέτρους, το οποίο προς το παρόν βρίσκεται σε λήθαργο. Στα δικά τους χέρια μπορεί να “αναπτυχθεί” με δυναμικό κερδοφόρο τρόπο (π.χ. αξιοποίηση των καθαρά “βιομηχανικών” δασών που αποτελούν το 25% της έκτασης της Ελλάδας, αξιοποίηση των “άγονων εκτάσεων”, αξιοποίηση ως χώρου για την εγκατάσταση ΑΠΕ ή αυτοκινητόδρομων, τουριστική αξιοποίηση, αξιοποίηση των υδρολογικών λεκανών - και των υδάτων-)
Η ΕΤΑΙΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ στη θέση του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ;
ΓΙΑΤΙ οι εταιρείες εφαρμόζουν την πολιτική της ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ για την προστασία των δασών και γενικά του περιβάλλοντος ενώ αυτό μέχρι τώρα ήταν υποχρέωση του κράτους ;
Όλο και περισσότερες εταιρείες στα καταστατικά τους περιλαμβάνουν τον όρο της “εταιρικής ευθύνης” που αναλύεται σε συγκεκριμένες “περιβαλλοντικές δράσεις” και συμμετοχή σε σχετικούς παγκόσμιους οργανισμούς .
Γιατί το κάνουν αυτό ;
Σίγουρα, αξιοποιούν την υπαρκτή πλέον ανικανότητα του κράτους να παίξει τον υποθετικά μέχρι τώρα “κοινωνικό” του ρόλο στην προστασία των δασών και του περιβάλλοντος (μέσω νομοθεσίας, χρηματοδότησης των δασικών υπηρεσιών κλπ). Σήμερα το κράτος (κατ΄εντολή των εταιρειών βέβαια) ούτε θέλει, ούτε μπορεί να νομοθετήσει θετικά για τα δάση, ούτε να χρηματοδοτήσει π.χ. τις αναδασώσεις.
Ποιος λοιπόν θα το κάνει;
Οι εταιρείες απαντούν «εμείς». Γιατί έχουμε τα μέσα, τα χρήματα, την οργάνωση , τους στόχους αλλά και την συναίσθηση της οικολογικής και περιβαλλοντικής μας ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. Δεν χρειαζόμαστε το κράτος (αφού έχουμε αφαιρέσει χρήματα, προσωπικό και αρμοδιότητες από τις Δασικές Υπηρεσίες και έτσι τις αχρηστεύσαμε). Εξάλλου, το κράτος στο πρόσφατο παρελθόν λόγω κοινωνικών πιέσεων δεν μπόρεσε να καταργήσει π.χ. το άρθρο 24 του συντάγματος για τα δάση. Άρα κι εμείς τα λεφτά μας δεν τα δίνουμε μέσω της φορολόγησης στο κράτος, γιατί θα πάνε “τζάμπα” σε “άσχετες” με εμάς δραστηριότητες. Κι εξάλλου, το κόστος για μας δεν θα είναι όσο του κράτους, γιατί δεν θα αναδασώσουμε βέβαια ΟΛΑ όσα χρειάζονται, αλλά επιλεκτικά αυτά που εμείς θεωρούμε αναγκαία κι απαραίτητα για τους στόχους μας.
Έτσι λοιπόν οι εταιρείες , στην πράξη:
- παρακάμπτουν το άχρηστο κράτος άρα και τον στοιχειώδη δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο πάνω στην δασική πολιτική, στο πού θα πάνε οι χρηματοδοτήσεις, με ποιά κριτήρια, με ποιές προτεραιότητες, σε ποιές περιοχές (Για παράδειγμα στην Πάρνηθα, με χορηγία εταιρείας, αναδασώνεται έκταση 20 περίπου στρεμμάτων δίπλα στο δρόμο για το Καζίνο και απέναντι από αυτό, σε μέρος με άμεση ορατότητα από αυτό).
- οργανώνουν αναδασώσεις και άλλες παρεμφερείς δράσεις όπου και όπως θέλουν με μοναδικό κριτήριο το άμεσο και έμμεσο κέρδος.
- αξιοποιούν (ως ένα μεταβατικό στάδιο;) εκείνους τους τομείς του κράτους ή και δημιουργούν νέους (όπως το Πράσινο Ταμείο του ΥΠΕΚΑ) που μπορούν σήμερα να ελέγξουν ευθέως (βλ. Δ.Σ. Πράσινου Ταμείου) έτσι ώστε παρακάμπτοντας γραφειοκρατία και ελέγχους, να απορροφήσουν άμεσα τα κονδύλια της ΕΕ κλπ, για Πράσινες επενδύσεις, περιβάλλον κ.ά.
- δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο δημοκρατικής συμμετοχής –ούτε καν επιρροής - στη λήψη των αποφάσεων, όχι μόνο σε επίπεδο “εκπροσώπων” που νομοθετούν αλλά ούτε καν σε επίπεδο υπαλλήλων των δημόσιων φορέων που ως τώρα υποτίθεται ότι εξυπηρετούσαν ως ένα βαθμό το δημόσιο συμφέρον.
ΓΙΑΤΙ οι εταιρείες χρησιμοποιούν τους παραπάνω τρόπους (διοργάνωση εθελοντικών αναδασώσεων, χορηγίες για αναδασώσεις και “υιοθεσίες” δασικών εκτάσεων);
Σίγουρα όχι γιατί είναι υπέρ του εθελοντισμού, γιατί οι ίδιοι δεν προσφέρουν εθελοντικά τις βασικές υπηρεσίες τους στο κοινό. Εκμεταλλεύονται την υπαρκτή οικολογική ευαισθησία των χιλιάδων εθελοντών και τη διάθεσή τους για εθελοντική κοινωνική προσφορά, για να πετύχουν (εκτός των άμεσων και μακροπρόθεσμων οικονομικών και πολιτικών στόχων) τα εξής:
1. Θέλουν να μας πείσουν ότι τα δάση και το περιβάλλον γενικά, δεν είναι κάτι δεδομένο που το δικαιούνται όλοι σε αυτό τον κόσμο άρα είναι υποχρέωση όλου του κοινωνικού συνόλου και των εκπροσώπων του η προστασία τους. Από δω και πέρα, η ύπαρξη των δασών, η αποκατάσταση των καμένων, η προστασία τους, εξαρτάται καταρχήν από την καλή θέληση των εταιριών, από τη χρηματοδότηση των εταιριών. Επομένως, έγκειται σε μας, μέσω μιας καλής διαπραγμάτευσης με την εταιρεία, να πετύχουμε μια χορηγία αναδάσωσης ή μια διοργάνωση εθελοντικής αναδάσωσης ή μια υιοθεσία καμένης έκτασης, όπως ακριβώς αντικείμενο προσωπικής διαπραγμάτευσης γίνεται πλέον και το δικαίωμα σε ένα καλό μισθό ή στην ίδια τη δουλειά. Επειδή είναι “καλή” η εταιρεία θα μας δώσει δουλειά, θα μας δώσει έναν καλό μισθό, θα μας φτιάξει ένα γυμναστήριο, επειδή είναι καλή η εταιρεία θα μας φτιάξει το καμένο δασάκι πάνω από τον οικισμό (όχι βέβαια σε όλους τους οικισμούς ).
2. Θέλουν να μας πείσουν ότι η προστασία των δασών και του περιβάλλοντος, εκτός από την καλή θέληση των εταιριών, εξαρτάται και από την χριστιανικά εννοούμενη προσφορά του κάθε εθελοντή με την προσταγή «σκάβε, φύτευε και μη ερεύνα» και μάλιστα τζάμπα. Χωρίς να έχει προηγηθεί η συμμετοχή σου με οποιονδήποτε τρόπο στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, χωρίς να έχεις γνώση ουσιαστική για το τι κάνεις, πώς, πού, γιατί και αν αυτό είναι χρήσιμο και αποτελεσματικό ή αν κάτι άλλο θα ήταν αποτελεσματικότερο. Η εταιρεία αποφασίζει για όλα κι εσύ απλά σκάβεις ακολουθώντας τις οδηγίες της, βοηθώντας τη διαφήμισή της, εξυπηρετώντας τους άμεσους και έμμεσους στόχους της. Αυτό δεν είναι εθελοντική κοινωνική προσφορά αλλά μάλλον εθελοντική καπιταλιστική εκμετάλλευση (Εκτός από “εθελοντική”, το αν είναι και αναδάσωση και μάλιστα αποτελεσματική θα το δούμε παρακάτω).
3. Θέλουν να μας πείσουν για το ότι όποιος φροντίζει μια έκταση, τη συντηρεί ή την υιοθετεί και την χρηματοδοτεί για χρόνια, δεν μπορεί παρά με κάποιο τρόπο να του ανήκει. Ό,τι γίνεται ή θα γίνεται στο άμεσο μέλλον με τα σχολεία, τα νοσοκομεία κλπ. Όταν μια εταιρεία χρηματοδοτεί, κάποια στιγμή δεν θα το κάνει πλέον τζάμπα και χωρίς όρους, δεν θα ανεχτεί για πολύ καιρό να επηρεάζουν άλλοι τις αποφάσεις για τον τρόπο λειτουργίας π.χ. του νοσοκομείου ή για τον τρόπο αξιοποίησης μιας δασικής έκτασης. Θα φροντίσει άμεσα ή έμμεσα για την ιδιωτικοποίησή τους. Κι αυτό στην πράξη οι εταιρείες ήδη το έχουν επιβάλλει σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς να περιμένουν την αλλαγή του νόμου (Στα περιαστικά δημόσια δάση της Αττικής υπάρχουν πολλές περιφραγμένες δασικές εκτάσεις που έχουν παραχωρηθεί σε εταιρείες για “υιοθεσία”, με μεγάλες πινακίδες με το όνομα της εταιρείας, οι οποίες έχουν παραμείνει έτσι ήδη για μερικά χρόνια, στις οποίες υποτίθεται ότι γίνονται αναδασωτικές εργασίες και στις οποίες δεν επιτρέπεται η πρόσβαση). Από την ΥΙΟΘΕΣΙΑ στην ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ;
Είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ (από τεχνοκρατική άποψη) οι εθελοντικές αναδασώσεις κι αυτές που γίνονται με χορηγίες ή υιοθεσίες;
1. Κατά κανόνα έχουν μεγάλα ποσοστά αποτυχίας , λόγω:
• άγνοιας των φυτευτικών κανόνων από τους εθελοντές
• λανθασμένης επιλογής ειδών (λόγω αυξημένων αναγκών και έλλειψης στα δημόσια δασικά φυτώρια, οι οργανωτές καταφεύγουν σε ιδιωτικά και παίρνουν ό,τι φυτά βρουν )
• λανθασμένης εποχής φύτευσης από τους οργανωτές
• έλλειψης των απαραίτητων προεργασιών (καθαρισμοί καμένης βλάστησης, εργασίες συγκράτησης εδαφών, οδοί προσπέλασης, εξασφάλιση κατάλληλων λάκκων κλπ)
• έλλειψης των απαραίτητων εργασιών συντήρησης των φυτών τουλάχιστον τα δύο πρώτα χρόνια (διόρθωση των φυτεύσεων, διαμόρφωση λεκάνης άρδευσης, σκάλισμα, βοτάνισμα, λίπανση, άρδευση)
2. Πραγματοποιούνται μόνο σε προσβάσιμες από τον κόσμο περιοχές, με ομαλές κλίσεις, που όμως αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος των συνολικών εκτάσεων στις οποίες χρειάζεται ολοκληρωμένη παρέμβαση με αναδασωτικές κι άλλες δασοτεχνικές εργασίες. Τι γίνεται σε όλες τις υπόλοιπες “δύσκολες” εκτάσεις; Αφήνονται στη μοίρα τους;
3. Οι δασοτεχνικές μελέτες αναδάσωσης πολλές φορές είναι πρόχειρες, ελλιπείς ή γίνονται κατά παραγγελία αφού πρώτα έχει αποφασιστεί η εθελοντική δράση, ενώ η επίβλεψη των εργασιών από τους ειδικούς και οι οδηγίες τη μέρα της εθελοντικής αναδάσωσης συνήθως είναι αδύνατο να εφαρμοσθούν (με 3000 άτομα στην πλαγιά του βουνού).
4. Η μεγάλη συγκέντρωση ατόμων τη μέρα της αναδάσωσης, συνήθως σε ευαίσθητες καμένες δασικές εκτάσεις, έχει πολλές φορές περισσότερες αρνητικές συνέπειες από τα θετικά αποτελέσματα (καταστροφή φυσικής αναγέννησης, συμπίεση γόνιμου επιφανειακού εδάφους κλπ)
Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα από σχετικό κείμενο της ΕΕΔΕΠ (δασολόγοι εργολήπτες):
« …. Το θέμα όμως και η επιτακτική ανάγκη είναι ένα οργανωμένο σχέδιο δράσης για την αποκατάσταση αυτών των εκτάσεων. Σίγουρα για ευνόητους λόγους ένα κομμάτι πρέπει να καλυφθεί από τον εθελοντισμό. Αρκεί όμως αυτό;…
…Μήπως θα έπρεπε να γίνει κάποια ανάλυση των οικονομικών μεγεθών σχετικά με το κόστος των εθελοντικών εργασιών; Μήπως τελικά μας κοστίζουν πιο ακριβά σαν κοινωνία όταν λόγω αποτυχίας (που συχνά είναι μεγάλη) θα πρέπει οι ίδιες επιφάνειες να ξανα-αναδασωθούν; …
…Τελικά μήπως πληρώνουμε πολύ ακριβά την προβολή κάποιων μέσα από αυτές τις εκδηλώσεις εθελοντισμού; Μήπως η υπαρκτή οικολογική ευαισθησία και ο κοινωνικός σκοπός των χιλιάδων εθελοντών «αξιοποιούνται» από συμφέροντα άσχετα με το περιβάλλον, συνθλίβονται από ιδιοτελείς σκοπούς επιχειρηματικών και μικροπολιτικών σχηματισμών; …
…Όσον αφορά το γενικότερο πλαίσιο μελέτης και εκτέλεσης των αναδασώσεων στη χώρα μας, παρακολουθούμε τις καλές προθέσεις και ιδέες κάποιων οι οποίοι θέλουν άμεσο αποτέλεσμα σύμφωνα με τις αρχές της κηποτεχνίας, της αρχιτεκτονικής τοπίου , της γλυπτικής κλπ. Όμως η εφαρμογή όλων αυτών θα οδηγήσει σε ένα φυσικό περιβάλλον ή σε ένα ακόμα πάρκο, άλσος κλπ, με μεγάλο κόστος συντήρησης και με πολύ έντονη την ανθρώπινη παρέμβαση;
Δηλαδή θα μετατρέψουμε τον εθνικό Δρυμό Πάρνηθας που αποτελεί μνημείο της φύσης και κληρονομιά σε Πεδίο του Άρεως;
Η αναδάσωση είναι το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα ενός συνόλου εργασιών, που προϋποθέτει έναν οργανωμένο και πλήρη σχεδιασμό σε βάθος χρόνου, με άξονα την αειφορική ανάπτυξη και απαιτεί εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις, τεχνογνωσία αλλά και ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό ….»
-ΠΩΣ πρέπει να απαντήσουμε σε όλα τα παραπάνω;
-ΠΟΙΟΣ πρέπει να διαχειρίζεται τον δασικό πλούτο;
-Υπάρχουν ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ να αποσπάσουμε κάτι θετικό για τα δάση από το Κράτος, Δήμο κλπ;
-Είμαστε κατά του ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ;
1. Τα ΔΑΣΗ και το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ είναι κοινωνικός πλούτος. Ανήκουν σε όλους μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνουν ΚΕΦΑΛΑΙΟ προς «αξιοποίηση» από τις εταιρείες.
2. Η αποκατάσταση και προστασία των δασών και γενικά του περιβάλλοντος είναι κοινωνική ανάγκη και “κοινωνική ευθύνη”. Ούτε “εταιρική” ούτε “κρατική” (αν πάρουμε υπόψη ότι το κράτος γίνεται από τη μια όλο και περισσότερο εχθρικό και άχρηστο για τις διεκδικήσεις του κινήματος κι από την άλλη όλο και περισσότερο καθαρό πιόνι στα χέρια των εταιριών που το χρησιμοποιούν όταν θέλουν και το παρακάμπτουν όταν επίσης θέλουν). Άρα, ζητούμενο είναι να βρούμε τις μορφές με τις οποίες το κίνημα θα επιβάλλει στην πράξη μια Κοινωνική Δασική Πολιτική, αξιοποιώντας στην πορεία οτιδήποτε ίσως αποσπάσει από το κράτος. Σήμερα, π.χ. στον Υμηττό, οι εταιρείες (Λιοσάτος κ.ά.) κάνουν “κουμάντο”. Καταλαμβάνουν ένα χώρο (πάρκινγκ Κουταλά) και το χρησιμοποιούν σαν δικό τους για την φορτοεκφόρτωση κάδων, ρυπαίνοντας και το ρέμα δίπλα με μπάζα και σκουπίδια. Κι όλα αυτά, πλέον, τα κάνουν στο πιο ορατό σημείο για τον κόσμο του Βύρωνα, δίπλα στο χώρο αναψυχής και τα γήπεδα γιατί δεν φοβούνται κανέναν. Το Κράτος κι ο Δήμος είναι σιωπηροί υποστηρικτές τους. Εμείς τι θα κάνουμε; Θα βρούμε με ποιο τρόπο, με ποιες συλλογικές, ανεξάρτητες, δημοκρατικές μορφές θα κερδίσουμε στην πράξη το αυτονόητο; Να προστατέψουμε τον Υμηττό, το “κουμάντο” να το κάνουμε εμείς;
3. Ο εθελοντισμός σαν τρόπος κοινωνικής δράσης, υπάρχει από παλιά. Ειδικά σε ότι αφορά τις αναδασώσεις, υπήρχε κυρίως ως ένα πολύ καλό παιδαγωγικό μέσο για την οικολογική-περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση συνήθως των μικρών μαθητών (και πιο συχνά βέβαια -λόγω κόστους- το συναντούσαμε αυτό στα ιδιωτικά σχολεία και λιγότερο στα δημόσια). Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως ,δεν συζητούσαμε καν για αποτελεσματικότητα. Οι φυτεύσεις γίνονταν καθαρά για λόγους περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης. Σήμερα, οι πατροναρισμένες εθελοντικές αναδασώσεις που οργανώνονται από ιδιωτικές εταιρείες (ή από Δήμους κλπ, με χορηγία εταιριών) σαν κύριους στόχους τους έχουν αυτά που αναλύσαμε πιο πάνω και δευτερευόντως έχουν παιδαγωγικό στόχο. Επειδή όμως διοργανώνονται κυρίως από δημοσιοσχεσίτες , με την ελάχιστη ή και καθόλου συμβολή ειδικών, με πρόχειρες ή κάκιστες και ακατάλληλες μελέτες που πολλές φορές δεν περνάνε καν για τυπική έγκριση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και πάλι τα ποσοστά αποτυχίας είναι πολύ μεγάλα
Το κύριο ζήτημα όμως είναι ότι σήμερα έχουμε να κάνουμε με ένα διαστρεβλωμένο τρόπο εθελοντικής προσφοράς. Στην ουσία ο εθελοντής δεν είναι παρά ένας απλός (και μάλιστα άμισθος) εργάτης των εταιριών, που τον εκμεταλλεύονται για να πετύχουν τα δικά τους άμεσα κι έμμεσα κέρδη, ενώ ένα απειροελάχιστο μόνο μέρος της εργασίας του πραγματοποιείται προς όφελος του περιβάλλοντος και του κοινωνικού συνόλου (κι αυτό ίσως – λόγω κακών στόχων, λειψών μελετών, λανθασμένης επιλογής ειδών, αναποτελεσματικότητας κλπ). Κι ας έχει αυτός την ψευδαίσθηση για το αντίθετο.
Ναι, πρέπει να είμαστε υπέρ της εθελοντικής προσφοράς, όταν εμείς όλοι αποφασίζουμε συλλογικά και δημοκρατικά πώς θα προστατέψουμε τα δάση μας, τι θα αναδασώσουμε, με ποια κριτήρια, κλπ, όταν δηλαδή η εθελοντική προσφορά ξέρουμε ότι θα είναι πράγματι υπέρ του κοινωνικού συνόλου και θα εξυπηρετεί τους στόχους που εμείς, το κοινωνικό σύνολο θέσαμε.
Εξάλλου για αυτό είναι δημοφιλής ο εθελοντισμός σε πολύ κόσμο σήμερα, γιατί μέσα από αυτόν εκφράζεται, στρεβλά βέβαια, η ανάγκη του ανθρώπου για ελεύθερη δημιουργική κοινωνική εργασία. Επίσης, ο εθελοντισμός σήμερα έτσι όπως αξιοποιείται από κάποιους, δρα ως υποκατάστατο της ανάγκης για συλλογική κοινωνικοπολιτική δράση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και για μια άλλη κοινωνία. Ζητούμενο είναι πως Η ανάγκη του κόσμου για εθελοντική προσφορά θα συνδεθεί με την γενικότερη συλλογική δράση.
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011
ΟΜΑΔΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
ΠΟΛΙΤΩΝ ΒΥΡΩΝΑ
